Dziś miałam chwilowe zamglenie. Zapomniałam ile mam lat! Formułując pytanie do Fisha: Hey, how old… mnie olśniło. Niewątpliwie jestem już na początku 4 dekady mojego życia. Dobrze, że Fish zawsze elegancko z takich sytuacji wychodzi, bo twierdzi, że on nie wie, ile ja mam lat. Dla niego zawsze mam tyle, na ile wyglądałam, gdy się poznaliśmy (czyli jakieś 25;)). I choć faktycznie nie czuje się na swoje lata, to jednak metryka nie kłamie, a co gorsza zwolniony metabolizm także nie…
Tak jest drogie Panie, po 30-tce metabolizm spada i niestety nadprogramowe kalorie odkładają się także w cyckach. I co tu zrobić, gdy na wadze codziennie przybywają niechciane kilogramy? Jesień jest spoko, bo można okryć się długaśnymi swetrami, które przykryją dupę i zakryją brzuszek, ale to nie zawsze tylko o wygląd chodzi.
Diety są do dupy
Nie nazwałabym siebie grubą. W zasadzie nigdy bym nikogo tak nie nazwała, bo uważam, że jest to bardzo obrażające określenie. Rzekłabym raczej: mam świadomość swojej nadwagi. Niestety nie jestem osobą, która byłaby w stanie wytrwać na jakiejkolwiek diecie. Wynika to głównie z mojej niecierpliwości i gdy efekty nie pojawiają się w miarę szybko, to się zniechęcam i znajduję milion racjonalnych powodów, dla których odchudzanie jest bez sensu. Takie podejście zwalnia mnie z myślenia, że odniosłam porażkę. Po prostu – diety są do dupy.
Kamufaż przestał działać
Przyszedł jednak taki moment, w którym trzeba zrobić rachunek sumienia i dojrzale podejść do kwestii odchudzania. Bo prawidłowa waga to nie tylko zgrabne ciałko. To przede wszystkim zdrowie. Nie mogę być wiecznie obojętna na to, że wejście po schodach w moim mieszkaniu przyprawie mnie o lekką zadyszkę (a stopni jest zaledwie 13!). Nie mogę lekceważyć faktu, że pobolewają mnie czasami kolana i plecy. Fakt, że dżinsy przestały być wygodne, zatuszowałam noszeniem leginsów, długich koszulek i luźnych swetrów. Kamuflaż opanowałam w stopniu expert. Ale to wszystko oszukiwanie samej siebie.
Motyw 1
Odkryłam ostatnio swoje zapiski i jeden z nich mówił: nim zajdę w ciążę, chcę schudnąć. Ten motyw ma w sobie dwa powody: po pierwsze boję się, że z mega nadwagą po ciąży będzie mi po prostu ciężko zajmować się dzieckiem. Po drugie, jako osoba wrażliwa, ze skłonnością do depresji, boję się, że zwisający po ciąży brzuszek i wielki tyłek sprawią, że moje macierzyństwo będzie zalane łzami i niechęcią do życia. Bynajmniej – nie tak wyobrażam sobie bycie szczęśliwą mamą.
Jojo
Problem polega na tym, że mój metabolizm jest mocno rozregulowany. Schudnę 3 kilo, przytyję 3,5. Znów schudnę, by waga wróciła do punktu wyjściowego, w tydzień po kupieniu sobie bluzki o rozmiar mniejszej. Naiwnie myślałam, że samo przejście na weganizm, stopi zalegający tłuszczyk. Choć początkowo trochę straciłam na wadze, jako że żywiłam się tylko warzywami i owocami z obawy przed zjedzieniem czegokolwiek odzwierzęcego, to niestety po przywróceniu do jadłospisu chleba, kaszy i ryżu waga wróciła na swoje miejsce.
Start with WHY
Podobno każdą dietę powinno zacząc się od określenia swojej motywacji, czyli DLACZEGO chcę schudnąć. Ja mam tych powodów sporo i może jak je wkońcu spiszę, będzie mi łatwiej osiągnąć cel. Większość moich motywów wynika z lęków:
- Chcę wyglądać młodo niezależnie od wieku
- Chcę być niezależna i sprawna, nawet w podeszłym wieku
- Chcę kiedyś pójść na plażę/basen i nie czuć się skrępowana w bikini
- Chcę mieć dobrą kondycję mając dziecko
- Chcę zawsze dobrze wychodzić na zdjęciach
- Chcę móc nosić szorty w lecie
- Chcę nosić sukienki w lecie bez obtartych ud
- Chcę, aby ciuchy w rozmiarze ‘uniwersalny’ na mnie pasowały (swoją drogą irytuje mnie taki rozmiar)
- Chcę przestać mieć obsesję na punkcie swojej wagi
- Chcę być zdrowa
Powiem wam, że gdy tylko to napisałam, poczułam, że teraz odchudzanie ma jakiś sens i nie jest jedynie celem samym w sobie z efektem gdzieś za mgłą. Ja na prawdę najbardziej boję się niedołężności na stare lata i zależności od kogoś. Jeśli zaś o wygląd chodzi, to zawsze miałam obsesję by nie wyglądać staro. Niestety tusza postarza, nawet jeśli wskoczę w trampki i nałożę na głowę różową czapkę z pomponem.
Plan na dupę
Choć pisząc ten tekst, zajadałam się własnoręcznie zrobionym czekoladowym brownie, to jednak poczułam, że tym razem moje postanowienie schudnięcia będzie inne. Pomocny jest fakt, że jutro poniedziałek, a najlepiej wprowadza się zmiany od jutra, a jeszcze lepiej od poniedziałku. Teraz potrzebuję jakiegoś konkretnego planu, więc dość paplania, bo lata lecą, dupa rośnie, a tego nie chcem! Poza tym zmęczona jestem zazdroszczenia innym utraconych kilogramów! Więc…
Do zobaczenia na siłowni! 🙂